Διατροφή για παγκρεατίτιδα: διατροφικές αξίες, επιτρεπόμενες και απαγορευμένες τροφές

Για πολύ καιρό πιστευόταν ότι η παγκρεατίτιδα προκλήθηκε από την κατάχρηση αλκοόλ. Αυτή η εσφαλμένη εντύπωση προέκυψε επειδή ανακαλύφθηκε και περιγράφηκε για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας το παράδειγμα των αλκοολικών. Αλλά τώρα είναι ήδη γνωστό ότι το πιο επικίνδυνο, οξύ στάδιο τους δεν βρίσκεται σχεδόν ποτέ σε αυτούς - αυτό είναι το "προνόμιο" των ατόμων με υγιή στάση απέναντι στα ισχυρά ποτά.

Η παγκρεατίτιδα μπορεί να είναι αποτέλεσμα υπερφαγίας (πλέον θεωρείται επίσης μορφή εθισμού), παθολογιών άλλων πεπτικών οργάνων, ενδοκρινικών διαταραχών. Ανεξάρτητα από την αιτιολογία, τη μορφή και το στάδιο της πορείας, διαταράσσει σημαντικά την πέψη, απειλεί την κατάσταση του μεταβολικού συστήματος και μερικές φορές τη ζωή του ασθενούς. Η δίαιτα για παγκρεατίτιδα βασίζεται κυρίως σε πρωτεΐνες (οι πρωτεΐνες αφομοιώνονται από το στομάχι) και περιλαμβάνει προσεκτικό άλεσμα της τροφής.

λειτουργίες οργάνων

Το πάγκρεας είναι ετερογενές ως προς τη δομή και τη λειτουργία των ιστών του. Το κύριο μέρος των κυττάρων του παράγει παγκρεατικό χυμό - ένα συμπυκνωμένο αλκάλιο με ένζυμα (ή μάλλον, τους ανενεργούς προδρόμους τους) διαλυμένα σε αυτό. Ο παγκρεατικός χυμός σχηματίζει το πεπτικό περιβάλλον του εντέρου. Τα βακτήρια που κατοικούν στα διάφορα διαμερίσματα του παίζουν σημαντικό αλλά υποστηρικτικό ρόλο.

Οι κύριοι χοληφόροι πόροι διατρέχουν επίσης τον ιστό του παγκρέατος. Οδηγεί από τη χοληδόχο κύστη στο δωδεκαδάκτυλο και, στην ίδια την έξοδο, ρέει στον αυλό της στον κύριο πόρο του ίδιου του αδένα. Ως αποτέλεσμα, τα αλκάλια, τα ένζυμα και η χολή εισέρχονται στο έντερο όχι χωριστά, αλλά με τη μορφή έτοιμου -φτιαγμένο «μίγμα».

Μέσα στους ιστούς του αδένα, κύτταρα άλλου τύπου βρίσκονται επίσης σε ομάδες. Ονομάζονται νησίδες και δεν συνθέτουν αλκάλια αλλά μάλλον ινσουλίνη, μια ορμόνη που είναι υπεύθυνη για την απορρόφηση των υδατανθράκων από τα τρόφιμα. Οι ανωμαλίες στην ανάπτυξη, λειτουργία ή διάσπαση τέτοιων κυττάρων (συνήθως είναι κληρονομικές) είναι ένα από τα σενάρια για τον σακχαρώδη διαβήτη. Το δεύτερο είναι να αυξηθεί η αντίσταση των κυττάρων του οργανισμού στη φυσιολογική ινσουλίνη που παράγουν.

αιτίες της νόσου

Στο οξύ στάδιο, η παγκρεατίτιδα οδηγεί σε απόφραξη των μικρών αγωγών του αδένα, μέσω των οποίων ο παγκρεατικός χυμός ρέει στον κύριο πόρο και στη συνέχεια στον αυλό του δωδεκαδακτύλου. Υπάρχει μια επίδραση της «αυτοπέψης» του από τα ένζυμα που συσσωρεύονται σε αυτό. Η οξεία παγκρεατίτιδα μπορεί να προκληθεί από τους παρακάτω λόγους.

• πέτρες στη χολή. Προκύπτουν λόγω φλεγμονώδους παθολογίας του ήπατος ή της χοληδόχου κύστης, ανωμαλιών στη σύνθεση της χολής (προκαλούνται από σήψη, λήψη φαρμάκων για αθηροσκλήρωση, σακχαρώδη διαβήτη, ίδιες ασθένειες του ήπατος).
• Μόλυνση. Ιογενής (παρωτίτιδα, ηπατίτιδα κ. λπ. ) ή παρασιτική (ελμινθίαση). Το παθογόνο προσβάλλει τα κύτταρα του αδένα, προκαλεί οίδημα των ιστών και διαταράσσει τη λειτουργία του.
• φαρμακευτική αγωγή. Η τοξική επίδραση των φαρμάκων για την αθηροσκλήρωση, των στεροειδών φαρμάκων και ορισμένων αντιβιοτικών.
• Αποκλίσεις στη δομή ή τη θέση. Μπορεί να είναι συγγενείς (λυγισμός της χοληδόχου κύστης, αγωγοί που είναι πολύ στενοί κ. λπ. ) ή επίκτητες (ουλές μετά από χειρουργική επέμβαση ή τραυματική εξέταση, οίδημα).

Η χρόνια παγκρεατίτιδα μπορεί να παρατηρηθεί συχνότερα σε μεθυσμένους αλκοολικούς και διαβητικούς «με εμπειρία» τουλάχιστον πέντε ετών. Αυτό που έχει σημασία εδώ είναι η αυτοάνοση διαδικασία στον αδένα που προκάλεσε τη φλεγμονή ή η χρήση αντιδιαβητικών φαρμάκων. Μπορεί όμως να συνοδεύει και τις παρακάτω ασθένειες.

• παθολογία του εντέρου. Ειδικά το δωδεκαδάκτυλο, συμπεριλαμβανομένης της φλεγμονής του δωδεκαδακτύλου (φλεγμονή των τοιχωμάτων του) και της διάβρωσης.
• αγγειακές παθήσεις. Όλοι οι αδένες πρέπει να τροφοδοτούνται ενεργά με αίμα. Ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι συγγενείς ανωμαλίες και οι διαταραχές της πήξης (αιμορροφιλία, θρόμβωση).
• τραυματισμοί. Διαπεραστικά τραύματα, επεμβάσεις, δυνατά χτυπήματα στο στομάχι.

Η πιο σπάνια αιτία παγκρεατίτιδας είναι ο σπασμός του σφιγκτήρα του Oddi, ο οποίος καταλήγει στην κοινή χοληδόχο κύστη και στον παγκρεατικό πόρο. Ο σφιγκτήρας του Oddi βρίσκεται στην ίδια την έξοδο στο δωδεκαδάκτυλο. Φυσιολογικά, ρυθμίζει την "μερίδα" παροχής παγκρεατικού χυμού και χολής στην κοιλότητα του, με αποτέλεσμα να σταματούν σχεδόν μεταξύ των γευμάτων και να αυξάνονται απότομα όταν κάθεται στο τραπέζι. Επίσης, εμποδίζει την αντίστροφη ροή του εντερικού περιεχομένου μαζί με διάφορα παθογόνα ξένα σώματα, σκουλήκια) στο πάγκρεας ή στη χοληδόχο κύστη.

Ο σφιγκτήρας του Oddi δεν είναι επιρρεπής σε σπασμούς, όπως όλοι οι «διαχωριστές» λείων μυών αυτού του τύπου. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν υπήρχε συγκεκριμένη δυσλειτουργία στην ιατρική. Αντικαταστάθηκε από διάφορες «χολικές δυσκινησίες» και «μεταχολοκυστεκτομή» «σύνδρομα» (επιπλοκή μετά την αφαίρεση της χοληδόχου κύστης). Στην πραγματικότητα, όμως, ο σπασμός του είναι κάτι σπάνιο μόνο με φυσιολογική λειτουργία του νευρικού συστήματος. Συχνά όμως προσπερνά με νευρολογικές διαταραχές ή ως αποτέλεσμα ενεργοποίησης υποδοχέων πόνου - όταν ερεθίζεται από πέτρες που βγαίνουν από τη χοληδόχο κύστη, γίνεται ο τραυματισμός του.

Η διαίρεση των αιτιών της οξείας και της χρόνιας παγκρεατίτιδας είναι υπό όρους, καθώς η πρώτη, ακόμη και με υψηλής ποιότητας θεραπεία, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων περνά στη δεύτερη. Και τι το «τροφοδοτεί» μετά την εξάλειψη των αιτιολογικών παραγόντων είναι ασαφές. Σε ορισμένες περιπτώσεις (περίπου 30%), καμία από αυτές τις διαδικασίες δεν μπορεί να εξηγήσει την εμφάνιση παγκρεατίτιδας σε έναν ασθενή.

σημάδι

Η οξεία παγκρεατίτιδα ξεκινά και συνοδεύεται από αφόρητο (μέχρι λιποθυμίας) πόνο στη ζώνη σε ολόκληρη την άνω κοιλιακή χώρα, κάτω από τα πλευρά. Τα αντισπασμωδικά, τα παυσίπονα και τα αντιβιοτικά δεν το εξαφανίζουν, ούτε και τα κοινά φάρμακα «από καρδιάς». Ακόμη και μια ειδική δίαιτα δεν θα ανακουφίσει τον πόνο - εδώ χρειάζεται γιατρός, όχι δίαιτα. Συνήθως, αν και όχι πάντα, η ακτινοβόλησή του σημειώνεται προς τα πάνω, στην περιοχή της καρδιάς, κάτω από την κλείδα, στη θωρακική μοίρα της σπονδυλικής στήλης, γεγονός που επιτρέπει στους ασθενείς να συγχέουν τα συμπτώματα της παγκρεατίτιδας με καρδιακή προσβολή ή έξαρση της οστεοχονδρωσίας. Αυτό διευκολύνεται επίσης από τις διαδοχικές αποκρίσεις του σώματος σε ένα κρίσιμο ερέθισμα δύναμης:

• Άλματα στην αρτηριακή πίεση (η υπέρταση και η υπόταση είναι εξίσου πιθανές).
• διακοπές καρδιακού ρυθμού?
• λιποθυμία?
• κρύος, υγρός ιδρώτας.

Ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα της παγκρεατίτιδας είναι τα μαλακά κόπρανα - χυλώδη, που περιέχουν μισοχωνεμένα κομμάτια τροφής και λίπους. Εμφανίζεται λίγες ώρες μετά την έναρξη της νόσου. Μέχρι το τέλος της πρώτης ημέρας γίνεται αντιληπτός αποχρωματισμός των κοπράνων με ούρα. Φυσιολογικά, έχουν κιτρινοκαφέ χρώμα λόγω της χολερυθρίνης από τη χολή, με τη βοήθεια της οποίας γινόταν η πέψη. Και λόγω της απόφραξης του αγωγού, δεν εισέρχεται στα έντερα. Τη δεύτερη ή την τρίτη ημέρα, η θέα του λιπαρού ή πικάντικου φαγητού προκαλεί στον ασθενή μετεωρισμό, «πιπίλισμα» στο στομάχι και εμετό.

Η χρόνια παγκρεατίτιδα εμφανίζεται επίσης με πόνο, αλλά όχι τόσο έντονο. Μπορούν να ενταθούν μια ώρα μετά το φαγητό, ειδικά αν ήταν ακατάλληλο - κρύο, τηγανητό, καπνιστό, λιπαρό, πικάντικο, συνοδευόμενο από αλκοόλ. Ο πόνος εντείνεται στην ύπτια θέση, η πέψη διαταράσσεται σε σημείο δυσπεψίας (όταν βγαίνει σχεδόν αναλλοίωτη τροφή αντί για κόπρανα).

Ένα από τα πιο διάσημα θύματα της οξείας παγκρεατίτιδας (πολλοί ειδικοί επισημαίνουν την πιθανότητα διάτρησης του πεπτικού έλκους) ήταν η πριγκίπισσα Henrietta της Αγγλίας, σύζυγος του δούκα Φιλίππου της Ορλεάνης, αδελφός του βασιλιά του Ήλιου Λουδοβίκου XIV. Λόγω της τυπικά επώδυνης πορείας του ασθένεια, ήταν σίγουρη ότι ένα από τα αγαπημένα του συζύγου της την είχε δηλητηριάσει. Είναι αλήθεια ότι αποδείχθηκε μόνο κατά τη διάρκεια μιας αυτοψίας για να επιβεβαιωθεί ή να διαλυθεί αυτή η φήμη.

υπάρχοντα

Η οξεία παγκρεατίτιδα γίνεται επικίνδυνη από την ταχεία (δύο έως τρεις ημέρες) «φαγητό» του παγκρεατικού ιστού διαμέσου και διαμέσου, επιτρέποντας στα καυστικά αλκάλια, τη χολή και τα πεπτικά ένζυμα να εισέλθουν στην κοιλιακή κοιλότητα απευθείας μέσω αυτού του «συρίγγιου». Αυτό το σενάριο τελειώνει με διάχυτη περιτονίτιδα (φλεγμονή του περιτοναίου, που εξαπλώνεται γρήγορα στα κοιλιακά όργανα), εμφάνιση πολλαπλών διαβρώσεων και θάνατο.

Η περιτονίτιδα είναι χαρακτηριστική για πολλές παθολογίες, συμπεριλαμβανομένου ενός διάτρητου έλκους, του καρκίνου του στομάχου ή του εντέρου, της σκωληκοειδίτιδας, εάν συνοδευόταν από ρήξη αποστήματος (λόγω ενός τέτοιου σεναρίου, ο μάγος Χάρι Χουντίνι πέθανε). Εάν η παγκρεατίτιδα δεν προκλήθηκε από μηχανική απόφραξη (σπασμός σφιγκτήρα Oddi, πέτρα, ουλή, όγκος κ. λπ. ) αλλά από μόλυνση, μπορεί να αναπτυχθεί πυώδες παγκρεατικό απόστημα. Η πρόωρη θεραπεία του τελειώνει επίσης με μια σημαντική ανακάλυψη στην κοιλιακή κοιλότητα.

Ένζυμα και πεπτικοί χυμοί από το πάγκρεας μερικές φορές προκαλούν ενζυμική πλευρίτιδα - μια φλεγμονή του υπεζωκότα του ίδιου τύπου όπως στην περίπτωση του περιτοναίου. Στη χρόνια παγκρεατίτιδα, οι καθυστερημένες επιπλοκές είναι χαρακτηριστικές, αλλά διαταράσσουν σοβαρότερα την εργασία τους και άλλα όργανα.

• χολοκυστίτιδα. Και η χολαγγειίτιδα είναι φλεγμονή των ηπατικών πόρων. Οι ίδιοι μπορεί να προκαλέσουν παγκρεατίτιδα λόγω της χολολιθίασης που τις συνοδεύει, αλλά συχνά σχηματίζονται με την αντίστροφη σειρά - ως αποτέλεσμα.
• Γαστρίτιδα. Το στομάχι δεν είναι τόσο στενά συνδεδεμένο με το πάγκρεας όσο το συκώτι, αν και βρίσκεται ακριβώς κάτω από αυτό. Η φλεγμονή του στην παγκρεατίτιδα δεν εμφανίζεται τόσο λόγω εισόδου ξένων ουσιών στην κοιλότητα του από τον φλεγμονώδη αδένα, αλλά λόγω της συνεχούς ανεπάρκειας της εντερικής πέψης, την οποία πρέπει να αντισταθμίσει. Η δίαιτα παγκρεατίτιδας έχει σχεδιαστεί για να ανακουφίζει όλα τα πεπτικά όργανα, αλλά τα «συμφέροντα» ενός υγιούς στομάχου λαμβάνονται λιγότερο προσεκτικά. Όσο πιο έντονη είναι η διάσπαση του παγκρέατος, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος ανάπτυξης γαστρίτιδας.
• αντιδραστική ηπατίτιδα. Αναπτύσσεται επίσης ως απάντηση στη συνεχή στασιμότητα της χολής και τον ερεθισμό των ηπατικών πόρων. Μερικές φορές η χολόσταση, που εμφανίζεται κατά την επόμενη έξαρση της παγκρεατίτιδας, συνοδεύεται από ίκτερο. Για το λόγο αυτό, η δίαιτα παγκρεατίτιδας δεν πρέπει να περιλαμβάνει τροφές που απαιτούν αυξημένη έκκριση χολής. Ανάμεσά τους είναι λιπαρά, τηγανητά, πικάντικα κρέατα και ψάρια, χαβιάρι ψαριού, άλλα ζωικά υποπροϊόντα, καπνιστό κρέας, αλκοολούχα ποτά - διεγερτικά του πεπτικού συστήματος.
• κυστωση και ψευδοκυστωση. Αυτά τα καλοήθη νεοπλάσματα ή εστίες στασιμότητας του παγκρεατικού χυμού, που προσομοιώνουν, προκύπτουν λόγω των ίδιων δυσκολιών αφαίρεσής τους στη δωδεκαδακτυλική κοιλότητα. Οι κύστεις τείνουν να φλεγμονώνονται και να διογκώνονται περιοδικά.
• καρκίνος στο πάγκρεας. Οποιαδήποτε χρόνια φλεγμονή θεωρείται καρκινογόνος παράγοντας, καθώς προκαλεί ερεθισμό, επιταχυνόμενη καταστροφή των προσβεβλημένων ιστών και αυξημένη ανάπτυξή τους. Και όχι πάντα σε καλή ποιότητα. Το ίδιο ισχύει και για τη χρόνια παγκρεατίτιδα.
• σακχαρώδης διαβήτης. Απέχει πολύ από την πρώτη «κατά σειρά» επιπλοκή της χρόνιας παγκρεατίτιδας. Ωστόσο, όσο πιο γρήγορα και πιο έντονα υποβαθμίζεται ολόκληρος ο αδένας, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για τα επιζώντα κύτταρα νησίδων να αντισταθμίσουν την έλλειψη ινσουλίνης που προκαλείται από τον θάνατο του προκύπτουν οι «συνάδελφοί» τους σε ήδη νεκρές περιοχές. Είναι εξαντλημένοι και αρχίζουν επίσης να πεθαίνουν. Η προοπτική του σακχαρώδους διαβήτη μετά από επτά με δέκα χρόνια (συχνά ακόμα πιο γρήγορα, ανάλογα με την πρόγνωση και τα χαρακτηριστικά πορείας της παγκρεατίτιδας) «βιώνεται» όλο και πιο απτή για τον μέσο ασθενή, αλλά και στους απλούς υδατάνθρακες.

Η χρόνια επαναλαμβανόμενη φλεγμονή στον ιστό του αδένα οδηγεί σε ουλές και απώλεια λειτουργίας. Μια προοδευτική ανεπάρκεια της εντερικής πέψης είναι αναπόφευκτη. Αλλά γενικά, μπορείτε να ζήσετε με παγκρεατίτιδα για άλλα 10-20 χρόνια. Η πρόγνωση για την πορεία, την ποιότητα και το προσδόκιμο ζωής του ασθενούς επηρεάζεται από διάφορες «αποκλίσεις» από τη διατροφή και τη φύση της, ιδιαίτερα σε ό, τι αφορά τα αλκοολούχα ποτά.

διαιτοθεραπεία

Το οξύ στάδιο της νόσου απαιτεί συχνά επείγουσα αποτοξίνωση, το διορισμό αντιβιοτικών (συνήθως ένα ευρύ φάσμα, καθώς δεν υπάρχει χρόνος για να προσδιοριστεί η φύση του αιτιολογικού παράγοντα) και μερικές φορές χειρουργική επέμβαση. Είναι απαραίτητο εάν η αιτία της νόσου είναι ένας σπασμός του σφιγκτήρα του Oddi, μια πέτρα που έχει κολλήσει στον πόρο ή κάποιο άλλο εμπόδιο (όγκος). Μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας, η βάση της θεραπείας θα πρέπει να είναι μια ειδική ιατρική δίαιτα.

Ως βάση, οι γαστρεντερολόγοι λαμβάνουν συνήθως τη δίαιτα 5, που αναπτύχθηκε από τον Manuil Pevzner στη σοβιετική εποχή για ασθενείς με χολοκυστίτιδα και άλλες παθολογίες που εμποδίζουν τη σύνθεση και την εκροή της χολής. Αργότερα όμως ο ίδιος ο συγγραφέας το άλλαξε, δημιουργώντας δίαιτα Νο 5π.

Γενικές προμήθειες

Για ενήλικες ασθενείς με ήπια πορεία της νόσου, είναι κατάλληλη μια παραλλαγή του πίνακα Νο. 5p χωρίς μηχανική ανάπαυση - δεν χρειάζεται να αλέσετε το φαγητό σε ομοιογενή μάζα. Και το μενού για τα παιδιά τις περισσότερες φορές πρέπει να γίνεται από προϊόντα πουρέ. Η διατροφή κατά την περίοδο έξαρσης της χρόνιας παγκρεατίτιδας (ιδιαίτερα τις τρεις πρώτες ημέρες μετά την εμφάνισή της) και στο οξύ στάδιο, που εμφανίστηκε για πρώτη φορά, έχει αρκετούς δεσμευτικούς γενικούς κανόνες.

• Απλότητα. Οι συνταγές πρέπει να είναι όσο το δυνατόν απλούστερες - όχι γεμιστά στήθη και κρεατοσαλάτες, ακόμα κι αν όλα τα συστατικά της σύνθεσής τους «ταιριάζουν» μεμονωμένα στη διατροφή.
• Πλήρης πείνα τις πρώτες μέρες. Με επιδείνωση της παθολογίας, συνταγογραφείται λιμοκτονία. Δηλαδή, απλώς ένα ζεστό αλκαλικό ρόφημα και ενδοφλέβιες ενέσεις (βιταμίνες, γλυκόζη, χλωριούχο νάτριο).
• Μόνο ψήσιμο και βράσιμο (σε νερό, βραστό). Οι πίνακες #5 και 5p δεν υπονοούν άλλες μεθόδους όπως το ψήσιμο και το τηγάνισμα.
• Ελάχιστο λίπος. Ειδικά αν η προσβολή συνοδεύεται (ή προκαλείται) από χολαγγειίτιδα, χολοκυστίτιδα. Τα φυτικά και ζωικά λίπη πρέπει επίσης να περιορίζονται αυστηρά καθώς διασπώνται από τον ίδιο παράγοντα, τη χολή. Μπορούν να καταναλωθούν όχι περισσότερο από 10 g την ημέρα, αλλά σε οποιαδήποτε αναλογία.
• Χωρίς μπαχαρικά. Ιδιαίτερα ζεστό και πικάντικο.
• Χωρίς ξηρούς καρπούς. Απαγορεύονται επίσης οι σπόροι. Αυτοί οι τύποι τροφών έχουν υψηλή περιεκτικότητα σε φυτικό έλαιο και είναι πολύ δύσκολο να καταναλωθούν ακόμη και σε μορφή σκόνης.
• Αλάτι για γεύση. Η κατανάλωσή του δεν επηρεάζει την πορεία της παθολογίας με κανέναν τρόπο, η ημερήσια πρόσληψη αλατιού παραμένει η ίδια όπως σε υγιή άτομα - έως και 10 g την ημέρα.
• Λιγότερες φυτικές ίνες. Αυτό το συστατικό, που συνήθως εκτιμάται από διατροφολόγους και άτομα με πεπτικά προβλήματα, περιορίζεται αυστηρά στη χρήση σε φλεγμονές του παγκρέατος. Το μυστικό της «μαγικής» δράσης του στα έντερα είναι ότι οι φυτικές ίνες δεν αφομοιώνονται, απορροφώνται και ερεθίζουν διάφορα μέρη του εντέρου, διεγείροντας την περισταλτισμό και την απέκκριση νερού. Οι φυτικές ίνες βοηθούν στο σχηματισμό κοπράνων, αφού αποβάλλονται αμετάβλητες. Με φλεγμονή του το πάγκρεας, όλες αυτές οι ιδιότητες των ινών μόνο επιδεινώνουν την κατάσταση. Μπορείτε να φάτε μόνο καρότα, κολοκυθάκια, πατάτες, κολοκύθες, που είναι πλούσια σε άμυλο και πολτό, αλλά σχετικά φτωχά σε σκληρές ίνες. Το λευκό και το κόκκινο λάχανο απαγορεύονται, αλλά το κουνουπίδι μπορεί να καταναλωθούν (εξαιρούνται μόνο οι ταξιανθίες, τα κλαδιά και τα στελέχη).
• Μικρές μερίδες. Υπάρχουν ακόμη μερίδες τρεις φορές την ημέρα με συνολικό βάρος μισού κιλού ή περισσότερο, με παγκρεατικές παθολογίες αυτό είναι αδύνατο. Πρέπει να καταναλώνονται τουλάχιστον πέντε γεύματα την ημέρα και το συνολικό βάρος όλων των τροφών που καταναλώνονται ταυτόχρονα δεν πρέπει να υπερβαίνει τα 300 γραμμάρια.
• Απαγόρευση της σόδας, του καφέ, του αλκοόλ και του kvass. Αυτά τα ροφήματα είναι καλύτερο να εξαλειφθούν από τη διατροφή για πάντα. Αλλά αν κατά τη διάρκεια της περιόδου ύφεσης απλά δεν πρέπει να παρασυρθούν, τότε κατά τη διάρκεια μιας έξαρσης απαγορεύονται αυστηρά.

Τα ξινά λαχανικά (π. χ. ντομάτες) και όλα τα μούρα και τα φρούτα επίσης απαγορεύονται. Θα διεγείρουν περαιτέρω την έκκριση της χολής. Η κύρια εστίαση στη διατροφή πρέπει να είναι τα γαλακτοκομικά προϊόντα χωρίς οξύ και χαμηλά λιπαρά, οι γαρίδες, τα αυγά (κάθε δεύτερη μέρα, όχι ωμά ή τηγανητά). Ως πηγή υδατανθράκων χρησιμοποιούνται πολτοποιημένοι κόκκοι, κυρίως φαγόπυρο, ρύζι και πλιγούρι βρώμης.

παράδειγμα μενού

Το μενού διατροφής για παγκρεατίτιδα πρέπει να περιέχει αρκετές πρωτεΐνες και υδατάνθρακες. Αλλά η «ωμή βία» με το τελευταίο είναι καλύτερο να αποφεύγεται περιορίζοντας την προσθήκη ζάχαρης και μελιού σε ποτά και πιάτα. Το φαγόπυρο, ένα δημοφιλές δημητριακό για τους διαβητικούς, θα πρέπει να περιλαμβάνεται στη διατροφή πιο συχνά επειδή αποτελείται από σύνθετους υδατάνθρακες. Η ζάχαρη μπορεί να αντικατασταθεί με διαβητικά φάρμακα - φρουκτόζη, ξυλιτόλη και σορβιτόλη (όταν προστίθεται σε ζεστά πιάτα, δίνουν μια δυσάρεστη επίγευση), ασπαρτάμη. Κάπως έτσι μπορεί να μοιάζει η διατροφή την περίοδο που η έξαρση ή η πρωτογενής φλεγμονή του παγκρέατος ήδη υποχωρεί.

Δευτέρα

• Πρώτο πρωινό. Μαγειρεμένο πουρέ από στήθος κοτόπουλου. πολτοποιημένο ρύζι.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Κέικ ψαριού στον ατμό.
• Δείπνο. Σούπα ρυζιού σε ζωμό κοτόπουλου αραιωμένο στο μισό με νερό. ζελέ γάλακτος.
• Απογευματινό τσάι. Ομελέτα δύο αυγών.
• Πρώτο δείπνο. Κεφτεδάκια κοτόπουλου (Μοσχάρι με Ρύζι). Πολτοποιημένο φαγόπυρο με μια κουταλιά της σούπας βούτυρο.
• Δεύτερο δείπνο. Άπαχο, χωρίς οξύ τυρί cottage, τριμμένο στο μπλέντερ με ένα κουταλάκι του γλυκού κρέμα γάλακτος.

Τρίτη

• Πρώτο πρωινό. Πλιγούρι βρώμης. Κουνουπίδι βρασμένο.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Μοσχαρίσια πίτα άπαχη με βούτυρο. Τσάι με γάλα και λίγη άσπρη τριμμένη φρυγανιά εμποτισμένη σε αυτό.
• Δείπνο. Ψαρόσουπα από άπαχο ψάρι με ρύζι και νερό. Γάλα ή ζελέ φρούτων χωρίς φρούτα.
• Απογευματινό τσάι. Ζυμαρικά με τυρί κότατζ με άπαχη κρέμα γάλακτος.
• Πρώτο δείπνο. Σουφλέ με στήθος γαλοπούλας στον ατμό. Πολτοποιημένο υγρό φαγόπυρο.
• Δεύτερο δείπνο. Πουρέ βραστές γαρίδες με βρασμένο ρύζι.

Τετάρτη

• Πρώτο πρωινό. Ψαρόπιτες με ρύζι (αλέστε το ρύζι μαζί με το ψάρι). Βραστός πουρές καρότου.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Δύο κουταλιές της σούπας τριμμένο σκληρό τυρί με χαμηλά λιπαρά.
• Δείπνο. Σούπα με πουρέ πλιγούρι βρώμης, αραιωμένο ζωμό κοτόπουλου και τριμμένο στήθος. Χυλοπίτες κατσαρόλας με κρέμα γάλακτος.
• Απογευματινό τσάι. Αρκετές μαγειρεμένες μπουκίτσες κουνουπιδιού.
• Πρώτο δείπνο. Πουρέ ζυμαρικά με τυρί cottage. Ομελέτα ατμού από δύο αυγά.
• Δεύτερο δείπνο. πουρέ κολοκύθας. Τσάι με μερικά λευκά κράκερ βουτηγμένα σε αυτό.

Πέμπτη

• Πρώτο πρωινό. Πουρέ κολοκυθιού. Παϊδάκια κοτόπουλου στον ατμό.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Δύο κουταλιές της σούπας τριμμένο σκληρό τυρί με χαμηλά λιπαρά.
• Δείπνο. Κρεμώδης σούπα πατάτας με βούτυρο. Πουρέ άπαχο μοσχαρίσιο κρέας.
• Απογευματινό τσάι. Σουφλέ στήθος γαλοπούλας.
• Πρώτο δείπνο. πουρέ φαγόπυρου. Σουφλέ άπαχο ψάρι.
• Δεύτερο δείπνο. Πολτός κολοκύθας καρότου.

Παρασκευή

• Πρώτο πρωινό. Χυλοπίτες κατσαρόλας με κρέμα γάλακτος. Πουρέ κολοκυθιού. Κεφτεδάκια κοτόπουλου (αλεσμένο ρύζι, όπως το κρέας).
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Πουρέ πατάτας με βούτυρο.
• Δείπνο. Γαλατόσουπα με πουρέ πατάτας. Ομελέτα δύο αυγών στον ατμό με τριμμένο τυρί.
• Απογευματινό τσάι. Αρκετά άνθη κουνουπιδιού. Ριζόγαλο.
• Πρώτο δείπνο. Ψιλοκομμένες γαρίδες σε σάλτσα κρέμας. πουρέ φαγόπυρου. Τσάι με λευκά κράκερ.
• Δεύτερο δείπνο. πουρέ καρότου. Γάλα ή ζελέ φρούτων χωρίς φρούτα.

Σάββατο

• Πρώτο πρωινό. πουρέ κολοκύθας. Σουφλέ μοσχαρίσιο άπαχο.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Μπουρεκάκια ψαριού.
• Δείπνο. Σούπα ρυζιού με αδύναμο ζωμό κοτόπουλου και κιμά. Πουρέ ζυμαρικών με γάλα.
• Απογευματινό τσάι. Πλιγούρι βρώμης.
• Πρώτο δείπνο. Μοσχαρίσια πίτα άπαχη με βούτυρο. Πατάτες πουρέ.
• Δεύτερο δείπνο. Πολτοποιήστε την κολοκύθα και το καρότο. Τσάι με μερικά λευκά κράκερ

Κυριακή

• Πρώτο πρωινό. Ζυμαρικά με τυρί κότατζ με ξινή κρέμα. Ομελέτα.
• Τρώγοντας μεσημεριανό. Κολοκυθάκια κάτω από κρούστα τυριού. Τσάι με γάλα και λευκά κράκερ
• Δείπνο. Σούπα φαγόπυρου σε αραιωμένο ζωμό βοείου κρέατος με μαγειρεμένο μοσχαρίσιο πουρέ. Σουφλέ με στήθος γαλοπούλας στον ατμό.
• Απογευματινό τσάι. Πλιγούρι βρώμης πουρέ.
• Πρώτο δείπνο. Πατάτες πουρέ. κοτολέτα κοτόπουλου.
• Δεύτερο δείπνο. Ριζόγαλο.

Η δίαιτα για παγκρεατίτιδα απαιτεί τον αποκλεισμό από τη διατροφή όλων των προϊόντων ζαχαροπλαστικής και αρτοποιίας, συμπεριλαμβανομένης της σοκολάτας και του κακάο. Πρέπει να περιορίσετε την πρόσληψη λιπών, οξέων τροφίμων και φυτικών ινών. Μην τρώτε ούτε φρέσκο ψωμί. Κάτω από την απαγόρευση κεχρί, σιτάρι, καλαμπόκι. Αυτά τα δημητριακά δεν μπορούν να γίνουν πουρές ούτε στο μπλέντερ. Όλα τα όσπρια, συμπεριλαμβανομένης της σόγιας, αποβάλλονται επίσης. Είναι πλούσια σε πρωτεΐνες φυτικής προέλευσης, κάτι για το οποίο τα εκτιμούν οι χορτοφάγοι. Αλλά «φταίνε» και για τον αυξημένο σχηματισμό αερίων, αύξηση του οξέος του στομάχου, που είναι ιδιαίτερα ανεπιθύμητο στην οξεία φάση.